Mutlu Aşk Olmuyordu...Sustum...

Geçmiş ve gelecek umutlarımı saklı tutuyorum bir yerlerde…
Ve en çok ihtiyacım olduğu anlarda da koşarak gidiyorum; umutlarımdan bir parça alıp derin bir nefes çekmek için!
Ve sonra ben bile bulamıyorum umutlarımı…


Mantıksız olan aslında aşktır…
Ve aşka tutunduğu an insan; aklını yitirip; “mutlu”laşır…
“Yalnızlığı seviyoruz belki de kim bilir” der sonra veda anında…
Ve koşarak gider yalnızlığına
Aklına geri kavuşur…
Ve mutsuzdur artık…
Lakin; tercihi de budur!...



Acınılması gerekmeyen mutlu bir aşk hikayesi sürersek ya aslında?
Yani o zaman da koşarak kaçar mı ki insan?
Aklını özler mi?
Yoksa mutluluk bütünüyle kaplar mı acaba içimizi beynimizi?



Bir aşka tutunmak istedim…
Kapanacaktı hüzün dolu kapıların tamamı. Ve ömrümün en derin kahkahası savuracaktım rüzgara…
Rüzgar beni savuracaktı bense rüzgarı…
Bir aşk ektim gönül tarlama… Her köşe başında da suladım solup gitmesin diye…
Mutlu cümleler kurdum umutlu yürüyüşler buldum ve huzurlu anlar aldım kendime…
Sonra bir mesajla irkildim; “Yalnızlığı seviyoruz belki de kim bilir?"
Ve koşmaya başladım yalnızlığıma…
Aklıma kavuştum yeniden ve mutsuzdum artık…
Lakin; tercihim bu değildi!...


Belki de bu yüzdendir ki; mantıksız olan aslında aşktı…
Yine de mutlu bir aşk yazısı yazmalıydı…
Ama kalemim yazmıyordu
Kim bilir; Belki de ustaların dediği gibiydi herşey;
Yani;
”Mutlu aşk
olmuyordu…”


Sustum…