KAPTAN BEKLEME BENİ

KAPTAN BEKLEME BENİ

Toprak oluyorum sanki
Kül de görünüşte toprak değil mi?
Aşk, topraktan diriltti beni;
Toprağa gönderiyor şimdi.
Ama ya deniz, o ne olacak?
Peki ya, giden gemi?


Hayat kendini yazıyor
Küllerimle denize.
Her insanın bir hayatı var,
Her hayatın bir hikâyesi,
İnsan, kendi yazar hayat hikâyesini!
Ya da anlatsa roman olurluk halleri…
Küllendiğinde kişi, dillenir hayatın eli.
Benim hayatımın şiirsel anları
Yazmaya değer tek zamanları.

Ama öyle bir aşk ki bu,
Anlamsızlaştırıyor her günümü!
Sözcükler donuyor gözlerimle,
Damlalar çiğ gibi kirpiklerimde…
İçimin yangını beni yakıyormuş sade.
Eritmiyor sözcükleri, donduruyor içimi,
Hiçbiri akıp gitmiyor işte!
Hepsi benliğimde birer ukde.

Bakın yazı yıldızı gösterdi kendini
Zannedersem gördü halimi!
Fısıldıyor ey şair bana senin gibi:
“Yaz hadi mükemmel şiirsellikleri,
Sözcükler ayna sana, göster kendini”

Ben oynayamam ki soğuk sözlerle!
Tapulayıp imgeleri alamam şiirlerime.
Misal, her şairin gayrimenkulü hesapsız
Bense hayatın şiirinde evsiz barksız…

Boşuna okuma benliğimi dost!
Ne akrobatik mizahlarla gülümsetirim
Ne de yalnızlığımla ağlatabilirim seni.
Ben üç beş harfi akıtmaktan acizim!
Bekleme fazlasını
Kalemimin döndüğü bu kadarı!



Ey umutlu kaptan!
Dinle beni…
Umutsuzluk denizindeyim şimdi.
Umudum bir umut zerresini bulma ümidi,
Bulamamanın hırsı kıvrandırıyor gemimi!
Son kez oku buzdan namelerimi…

Düşüncesizlikten buruşan beynimle,
Aşktan kanlanmış kalbimle,
İçimde yanan, deniz odunlu ateşle
Bekli de aşkla birlikte;

“Kaptan bekleme beni!”
Hayat şiiri daha bitmedi!



B.E.